"Anne, o zaman benimle yürüdün. Sessizlik içinde. Bir Dünya olmadan önce. Gece ve gündüzden önce. Sadece sessizlik içinde. Hiç bir şey mevcut değilken..."
Zaman çok ilginç bir kavramdır. Görecelidir, yer çekimi
arttıkça zaman bile bükülebilir ve Evren genişledikçe zaman göreceli olarak
yavaşlamıştır. Kimilerine göre Tanrı'nın dünyayı yedi günde yaratması 13,5
milyar yılın farklı bir izahıdır. Tüm evrenin yaşını bir yıllık bir takvime
oturtursak 1 Ocak Yaratılış ve 31 Aralık gece 24:00 de bugün olur. Böyle bir
takvime göre Dünya Ağustos ayında, ilk organizmalar da Kasım ayında ortaya
çıkar. Karadaki ilk bitkiler 18 Aralık'ta, ilk dinozorlar 24 Aralık'da ortaya
çıkar ve 29 Aralık'ta dinozorlar yok olur. Anatomik açıdan ilk insan 31 Aralık
23:54'de sahneye çıkar. Aklımıza gelebilecek tüm insanlar, tüm olaylar son 6
dakika (Yaklaşık 150,000 yıl) içinde olmuştur. Ancak zaman yavaş veya hızlı
gibi de gelse devamlı ilerler ve zamana bağlı bu evrende, başlangıcı olan her
şeyin bir sonu vardır.
"Anne, neredesin? Nereye gittin? Korkuyorum. Bir sürü sorun var. Ben çocuğum değil miyim? Sen kimsin? Hayat veren, ışık getiren..."
Tüm bu zaman, bu evren; yaratılış... Etrafımıza bakınca
ayrımlar, tezatlar, yoksulluk, savaşlar, kavgalar, kıskançlıklar tüm hızıyla
devam ediyor. Dünya can çekişiyor.
Zengin daha zengin olma derdindeyken, insanlar birbirinden fiziksel olarak
uzaklaşıyor. Sanal bir dünyada rüya görmeye ve rüya yaratmaya devam ederek kendi kabuslarını yaratıyorlar. Tüm bu mucizenin sonu bu mu? Suçlusu hayatta
kalmak için evrilen zihnimiz mi? Zamanın ve mekanın küçücük bir diliminde
yarattığımız kabusun sorumlusu kim?
"Konuş benimle, neyim ben? Neredeyim? Beni buraya kim getirdi? Ben senin neyinim? Kendini yiyip bitiriyorsun? Sırf kendini yeniden doğurmak için. Daima birlikte olacak mıyım? Neden sessizsin? Bir anne çocuğunu unutabilir mi? Hiç bir şey yapmıyorsun? Hiç bir şeyi yanlış görmüyorsun? Senden korkuyorum."
Bir çok fizikçiye göre evren genişlemektedir ve yeteri kadar
genişlediğinde bir büzüşme olabilir ve büyük çöküş ile yine her şey yeniden
birleşebilir. Acaba evren defalarca yaratıldı mı? Bizler kaçıncı defa bu evreni
deneyimliyoruz? Bu sefer de sınıfta mı kaldık? Yine mi yanılsamalar kazandı?
Yine mi Maya kazandı? Tanrı bizi cezalandıyor mu? Yoksa derin bir anlayış
kazanmamız için fırsatlar mı veriyor?
"Ey yaşam, iyiyi verensin. Kendini oluşturursun. Bin bir türlü şekle girersin. Karşılık beklemeden verirsin."
Hayat bize verilmiş hediyedir. Hediyeyi alıp onun tadını
çıkarmak yerine, hediyenin içinde amaçlar belirlendi. Hedefleri, hiç bitmeyen
yeni hedefler kovaladı. Rekabet böyle doğdu. Karşılaştırma, kıyaslama ve en
sonunda şiddet... Her türlüsü. Birbirine, kardeşine, doğaya, hayvanlara,
bitkilere, dünyaya karşı şiddet... Fiziksel veya psikolojik. Bazen Tanrı'ya
sığınır bazen isyan ederiz? Oysa doğa adalet diye bir kavram yoktur. İyi veya
kötü yoktur. Sadece olan olaylar vardı. Etki-sonuç yasasına bakacak olursak,
her şeyin ardında başka birileri vardır. Yediğimiz her şeyin, kullandığımız
nesnelerin ardında binlerce, milyonlarca insanın dokunuşu vardır. Sadece son 6
dakikada... Daha önceye gittiğimizde, her şeyin ardında Yaradan çıkar
karşımıza.
"Sen sevmem gerekensin. Çok fazla neşe. Neden her zaman olmuyor? İyilik verensin. Hayatsın. Sana göre her şey sana geri döner. Köprüsün. Geçitsin. Ah anne! Onlar ne başardı? Üzüntü, acı... Zaman tahrip ediyor. Hepimizi yeyip bitiriyor? Ne zaman bitecek? Sana nasıl ulaşırım? Sen... Her şeyin arzu ettiği iyilik. Zamanın ötesinde. Kederin ötesinde."
Her şey zamana bağlıysa, hayatlar, dünyalar ve evren son
bulacak. Bu Dünyanın tüm meseleleri; acı, ve kederle dolu olsa da, hepsi
rüyanın bir parçası. Kabus da olsa, güzel bir rüya da olsa, geçici bir durum...
Kabul etmesi zor gibi gözükse de hepimiz, evren ve zaman kaynağına dönecek. İlk
patlamadan beri her şey halen birbiri ile bağlı... Madde gibi gözüken
titreşimleri bir arada tutan sadece tek bir kuvvet var: Sevgi. ‘Bir ben var
benden içeri’ derken Yunus Emre, tüm
Evren’in hikayesini anlatıyor belki de. Tanrı ile kulun birbirinden ayrılmadığı
söyleyen Mevlana, Yaradan ile tüm
insanlığın sadece sadece gördüğümüz yanılsamaların olduğunu ima ediyordu.
İnsan Evren’in bu uzun hayatını gördükçe, hücrelerinde
özümsedikçe, zihnin ötesine geçme ihtimali doğuyor. Tüm bunlar, şu sıradan
hayattaki, sıradan kavgalar için mi yaratıldı? Yaratımdaki mucizeleri her
hücremizde taşıyoruz. Güzelliği ve mucizeyi görmek, bu kadar mı zor?
“Anne, seni severken neyi seveceğim? Sen; aydınlık, karanlık, güve, alev, arkadaş ve yabancı. Şarap ve kadehi... Şafak, ışığımız... Ah anne, akıttığın gözyaşları, önemsediğini gösteriyor, dökülen sevgi, çabalar, ümitler... Gölgeler kaçıyor, Zaman, kaynağına geri dönüyor. Anne, elini tutuyorum. Artık rüya görmüyorum. Sana katıldım. Yapraktan dala, daldan ağaca... Sevgi bizi bir arada tutuyor. Senin içinde yaşayan ölemez. Hayatsın! Annemizsin!”
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder