Woman Walks Ahead

“Her şeye sahip bir sürü insan. Hiçbir şeye sahip olmaktan farksız. Senin toplumun sana sahip oldukların kadar değer veriyor. Bizimki ise hibe ettiklerin kadar.”

Çocukken seyrettiğimiz kovboy filmlerinde genelde kovboylar yani beyazlar iyi adamlar, Kızılderili olan kabilelerde vahşi ve korkutucudur. İnsanların kafa derilerini yüzer, devamlı ölüm saçarlar. Medya yaygın bir şekilde toplumları farklı yönlerde şartlandırmıştır. Oysa ki gerçek şudur; yüz binlerce yıldır Amerika’da yaşayan insan kavimlerinin topraklarına zorla el koyan Avrupa kökenli beyaz ırk, kendi aralarında da yeteri kadar savaştıktan sonra karma bir millet oluşturur. Azınlıklar dışlanırken, en büyük ayrımcılık yerli halkalara yapılır. Çoğunluğu doğa ile uyumlu yaşayan bu kavimler daha sonra ne yapacaklarını şaşırır. Kesin veriler olmasa da, tarihçiler 300 yılda yaklaşık 300 milyon kişinin öldürüldüğünü tahmin ediyorlar. Bu da toplam nüfusun %97’sini temsil ediyor.

Woman Walks Ahead isimli filmde yerlilerin resimlerini çizmek için yerli bir kabile şefi ile yakınlaşan ressamın hikayesini konu alıyor. Gerçek olaylardan esinlenilmiş filmde asıl hikaye ise Kızılderili ırkların yaşam alanlarının gasp edilmesi ve bu halkın çaresiz bir şekilde kendilerini savunmaya çalışmaları... Catherine Weldon’ın resimleri halen sergilenmektedir.

Şimdilerde ise dışlanan Kızılderili kültürü, öğretileri ile, ruhsallıkları ile, doğa ile uyumları ile kıymet kazanmaya ve temsil edilmeye başlandı. Onlara göre toprağın sahibi yoktur, hayvan öldürseler bile bunu hem yeteri kadar hem de büyük bir saygı ile yaparlar. Daha fazlanın daha az olduğunun farkındadırlar.

“Beyaz adam geldiğinden beri, sabanlarıyla çayırlarımızı mahvetmesinden bu yana toprağımız toza dönüştü. O tozun içinde atalarımızın bedeni var. Ne zaman rüzgar esse kahramanlarımızı vuruyor yüzümüze. Diplomatlarımızı. Doktorlarımızı. Rahiplerimizi. Ölmüş çocuklarımızı. Büyük Ruh toz bulutundan sesleniyor bize; hiçbir toprak parçasını satamazsınız. Çünkü toprak Tanrı’nın malıdır. Bu insanlara evlerine geri dönmelerini ve toprağa artık zarar vermemelerini söylemeliyiz. Yeter! Yeter!”

Tüm şiddete karşı şiddet vermek zorunda kalan halklar, düşmanlarına benzemeye başladı. Bu kısır döngü yıkımlarla sonuçlandır. Düşmanlarıyla savaşa savaşa düşmanları gibi oldular... En sonunda da çoğu alkole merak saldı. Artık onların yeniden su yüzüne çıkma zamanı geldi; bilgelikleriyle, sevgi ve saygı dolu bakış açılarıyla...