31 Aralık 2016 Cumartesi

Hayat


Hayat nehre benzer;
Hiç durmadan akar durur...
Yazılmıştır belki bu dizeler defalarca...

Ancak ne önemi var,
Bilgi zihinden kalbe gitmedikçe.

Nehrin tersine yüzmeyi bırakmadıkça,
Güvenli görünen kayalara tutunmayı bırakmadıkça...

İlk defa kendini bıraktığında,
Alır seni hiç tatmadığın bir korku, bir yalnızlık...

Zamanla görürsün ki,
Yalnız değilsin, en ıssız adada bile...

Sanma ki, her şey güllük ve gülistan,
Yine var, ıstırap ve zevk...

Ancak bu sefer sadece; kabul...
Gelenin kabulü, gidenin kabulü...

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder